Strandwandeling

Krijn hier.

Ik werd vanmorgen wakker met een neerslachtig gevoel. Ik voelde me ontevreden over alles, en ik wilde geen minuut langer in mijn kamer blijven. Ik wilde iets doen.
Gelukkig was mijn OV-kaart weer geldig, en ik heb de trein naar de kust genomen. Hier heb ik wat rond gelopen, in de eerste de beste duinen die ik kon vinden. Er waren nog enkele groepen Duitse toeristen in de buurt, maar niet veel, want het hoogseizoen is bijna voorbij, en het was behoorlijk winderig vandaag. Vooral bij de strandpaviljoens was er behoorlijk wat volk; die heb ik dan dus ook vermeden.
Het grootste deel van mijn wandeling wed ik niet gestoord. Mijn mobiele telefoon neem ik al lang niet meer mee; ik zit nu niet te wachten op meelevende familieleden die blijven zaniken dat ik naar huis moet komen.
Na een uur te hebben gewandeld ben ik op een duin gaan zitten om te lunchen, en ik heb hier wat nagedacht over wat ik nu precies wil met mijn leven, want zoals het nu gaat ben ik er niet tevreden over. Ik heb al een tijd lang het idee dat ik iets groots moet doen, iets waarmee ik herinnerd zal worden door de mensen. Ik wil dat mijn leven iets betekend heeft, ik wil mijn eigen hoofdstuk in het boek des levens. Soms twijfel ik of dat er nog in zit.
Het maakt mij echt niet uit hoe of waarom ik herinnerd word, of het voor iets goeds of iets slechts is; het laat me koud. Desnoods pleeg ik en moord of iets dergelijks. Zo moeilijk hoeft zoiets niet te zijn. Ik kan, zoals vandaag, in de duinen op de loer gaan liggen en de eerste de beste voorbijganger, bij voorkeur een kind of een vrouw, vastgrijpen en wurgen. Ik zou hier dan een verhaal over kunnen schrijven; het zou me in elk geval voldoende inspiratie opleveren. En op een dag zou het uitkomen, en dan zou ik in het nieuws komen, en dan zou iedereen mijn naam kennen.
En daarna? Ik zou in de gevangenis verdwijnen, en daarmee was het uit. Misschien werd er nog een documentaire over mij gemaakt, maar vervolgens zou ik toch echt vergeten worden. Ik wil méér dan 15 minutes of fame, verdomme! Ik wil 15 years of fame, of nog beter: 50 years of fame! Is dat teveel gevraagd? Waarom zijn allerlei nietsnutten en slampampers en idioten wel beroemd en gelukkig en ík niet? Ik word er misselijk van. Het is zo verdomd oneerlijk!
Ach, wie houd ik voor de gek? Ik zou denk ik niet eens in staat zijn een moord te plegen, zowel fysiek als mentaal niet. Ik heb gewoon te weinig, te onregelmatig, geslapen de laatste tijd…

In mijn blinde woede heb ik een verhaal geschreven over hoe hol deze cultuur van beroemdheden wel niet is. Het speelt zich af in Nederland. Alle Beroemde Nederlanders (ik haat dat begrip, maar ik haat de afkorting BN-er nog veel meer) komen om bij een benefietconcert en het Nederlandse volk gaat naarstig op zoek naar nieuwe beroemdheden in wiens schaduw zij zich kunnen laven, waardoor gewone mensen die toevallig iets bijzonders doen tot beroemdheden worden gebombardeerd.

Het kwam er op neer dat Neerland’s populaire erfgoed van de kaart was gevaagd. Een enorme klap, maar niet een die de Nederlanders nooit meer te boven zouden komen. Er hoefden vanuit de andere landen geen grootscheepse operaties te worden ondernomen om de Nederlanders er weer bovenop te helpen, want vroeg of laat zouden zij waarschijnlijk toch wel inzien dat je heel goed kon overleven zonder bekende Nederlanders. Nee, de grootste schok kwam voor de roddelbladen, de Privé, de Story, de Weekend. Zonder bekende Nederlanders om over te schrijven, bleven hun pagina’s akelig leeg, en zij zouden beslist failliet zijn gegaan als ze niet met één of ander wreed en doortrapt plannetje op de proppen waren gekomen. Jammer genoeg kwamen ze dat wel.

De hoofdpersoon neemt het op voor een jongen die ik elkaar wordt geslagen. Enkele omstanders (die zelf niets deden) zien dit, en tegen zijn zin in wordt de jongen een beroemdheid. Ik denk dat ik hem aan het einde zelfmoord laat plegen, als hij de stress niet meer aan kan.

Helaas begon de ellende toen pas echt. Een groepje mensen vormde zich rond mij, maar ik was niet bang dat ze me in elkaar zouden slaan, want de groep bestond louter uit blanke middenstanders met boodschappentassen.
“Dat heb je goed gedaan, jongen”, zei een vrouw.
“Je bent een echte held”, zei een man.
“Dat was echt een flink staaltje daadkracht, jongeman”, zei een bejaarde.
Dat zou vast. Ik had ook zó ontzettend veel gedaan om die Turken op de vlucht te jagen. Het was echt niet zo dat zij uit eigen beweging waren vertrokken of zo, dacht ik sarcastisch. Maar ik hield deze gedachten voor mij.
“Ik heb het op video opgenomen”, zei een dertiger met een nike-petje, “en ik stuur de band op naar de lokale omroep. Zul je zien dat je vanavond op omroep Brabant komt.”
Ik wilde zeggen dat ik er helemaal geen behoefte aan had op omroep Brabant te komen, maar dat zou onbeleefd zijn. Ik knikte dus maar. Misschien zouden ze me weldra met rust laten zodat ik me alsnog naar de bibliotheek kon begeven. Maar ze bleven maar naast me staan, die mensen, glimlachend, complimenterend. Het leken er steeds meer te worden.
“Wat is hier aan de hand?”, hoorde ik iemand vragen.
“Deze jongen heeft net iemand gered die in elkaar werd geslagen door Marokkanen, en hij heeft die Marokkanen op de vlucht gejaagd.”, zei een ander.
“Een puik staaltje”, zei die een.
Ik realiseerde me dat ik, als ik hier vandaag nog weg wilde komen, zelf maar iets moest ondernemen.
“Het spijt me”, zei ik, “Maar ik moet dringend ergens zijn.”
Ze stapten beleefd opzij, onder het slaken van kreten als ‘we zullen je heldendaad beslist niet vergeten’ en ‘waren alle jongeren maar zoals jij’.

Ik heb een hoop van mijn woede en frustratie in dit verhaal kunnen gieten, maar er blijft nog genoeg over. Ik hoop dat ik vannacht niet meer wakker lig.Krijn uit.