HOU OP!!!

:(

Het is leuk geweest. We hebben allemaal kunnen lachen, lachen om die stomme Krijn met zijn verhaaltjes en zijn idee om schrijver te worden.
Nu wil ik dat iedereen weer normaal doet, en dat het gezeik voorbij is. Laat me alsjeblieft met rust, wie dit leest weet wel wie ik bedoel. Eerst mijn ouders die de hele dag staan te bellen voor de deur (ik heb natuurlijk niet open gedaan), en daarna de nieuwe vriend van mijn ex die niet meer wil dat ik haar zwart maak op mijn weblog. Maar dat doe ik toch, want ze is een stomme teef en ze heeft toch geen verstand van literatuur en ik hoop dat ze brandt in de hel.

Ik ben de beste schrijver ter wereld, maar de wereld lijkt dit niet te beseffen.
Ze zullen zo’n spijt hebben als ik dood ben, als ze dan mijn bestanden vol verhalen ontdekken, deze lezen en inzien dat ik mijn tijd ver vooruit was, hoe ik mij in velerlei genres gespecialiseerd heb, hoe ik werkelijk dacht over van alles en nog wat. Dan zullen mijn verhalen postuum worden gepubliceerd en ik zal een literaire sensatie zijn.
Maar ik zal het niet meer mee maken.

Het is hun schuld! Zíj hebben me hiertoe gebracht. Die literaire lobby van idioten! Ze houden me nu in de gaten. Dat zwarte busje staat al dagen voor mijn deur. Ik ga niet meer naar buiten; ze wachten me op en halen alles van mijn computer af.
Ik heb me hier opgesloten. De buren hebben al geklaagd dat ik de muziek te hard zet maar ze kunnen naar de hel lopen. Ik draai nu vooral Joy Division, Nirvana en Elliott Smith, om in de stemming te komen voor als het moment daar is…

Ik wil het niet.
En toch…

Overmorgen is er weer een prijsuitreiking. Misschien win ik dit keer wél. Het is nog niet te laat. Misschien is dit het moment dat alles op zijn kop zet, ten goede welteverstaan.

Dierbare aanwezigen, juryleden van De Gulden Pennevrucht

Mensen, mensen, wat ben ik blij dat ik dan toch uiteindelijk, na alles, deze prijs gewonnen heb. Ik moet zeggen dat ik ten einde raad ben geweest, me met regelmaat depressief heb gevoeld, zelfs… zelfmoord heb overwogen, en daar ben ik heel eerlijk in, beste mensen. Schrijven is gedurende de afgelopen periode mijn lust en mijn leven geworden. En als anderen niet te spreken zijn over jouw lust en leven, als ze daar nare opmerkingen over gaan maken, en je oproepen om voortaan maar niet meer te schrijven omdat je ‘evenveel aanleg voor het schrijven hebt als een blinde voor het kaartlezen’, dan doet dat pijn, beste mensen, dat doet píjn. Maar dit is nu voorbij. Ik heb immers gewonnen! Ik wil de wereld omhelzen, bedanken.
Mijn leven staat weer op de rails en daar ben ik heel, heel blij mee.

En dan zullen ze applaudisseren en trots zijn dat ik me uit dit dal heb getrokken. En ik zal populair zijn en voor allerlei praatprogramma’s worden gevraagd.

Misschien komt het toch nog goed. Maar niet te lang meer… Ik wil niet te lang meer wachten.

Ik kán dit niet meer.

En nee, ik ben niet dronken. Het is verdomme ’s middags en dan ben ik niet dronken! Ik moet echt nog wel meer drinken om dronken te worden.
Misschien waren de pijnstillers geen goed idee. Misschien had ik het mes moeten laten liggen.

Of het gas…

Misschien…

Krijn uit!Over en uit!