32 juli!

Ik zit al op 30 computerbladzijdes met mijn epos '32 juli' en tot nu toe ben ik er erg tevreden over. Natuurlijk wil ik voor jullie, lezers van mijn blog, wel een tipje van de sluier oplichten. Hieronder een fragment uit het eerste hoofdstuk van '32 juli'.

Het geluid dat het einde van de wereld met zich meebracht was oorverdovend. Zo moet de Oerknal hebben geklonken, ware het niet dat de Oerknal het begin der tijden vormde, terwijl deze knal juist het einde inluidde.
Het einde... van onze beschaving.
Steden werden compleet van de kaart geveegd, woeste golven verslonden de kust, aardbevingen reten continenten aan stukken. In de verte was een gekrijs te horen... de kreet van de garoeda, die was als het luiden van de klok.
De klok des oordeels.

Het was 32 juli.

Het eind der tijden maakte een eind aan een hele hoop, waaronder alle technologie waaraan we zo gewend zijn, en nog veel meer. Zo’n 99.5% van de wereldbevolking ging de pijp uit. Dit wekt een illusie van weinig overlevenden, maar vergeet niet dat de wereld op het moment van haar Apocalyps een paar miljard man rijk was, wat betekent dat er nog genoeg mensen overleefden om in dit verhaal op te voeren.
Dat neemt niet weg dat het eind der tijden een vreselijk nare gebeurtenis was, waarin velen hun naasten verloren, als ze het zelf al overleefden. Vandaar dat de overlevenden van het eind der tijden deze gebeurtenis nu eufemistisch ‘de Verandering’ noemen. Waarover later meer. Van de gebouwen en constructies die we kenden restte weinig meer na ‘de Verandering’, en mensen moesten op zoek naar nieuwe wijzen om zichzelf in leven te houden. De eerste paar jaar na de Verandering waren een nachtmerrie, dat moet je van me aannemen. Het was ieder voor zichzelf. Elke vorm van gezag was weggevallen en zij met een slechte inborst hadden de vrije hand. Roof, moord en verkrachting waren aan de orde van de dag.
Maar mensen hebben een behoefte zich te organiseren in samenlevingen, voor ieders bestwil. Ze neigen een deel van hun rechten in te leveren, af te staan aan een maatschappij of aan een sterke leider met een geweldsmonopolie. En dat is maar goed ook.

Het verhaal gaat vervolgens pas acht jaar later verder. Het gaat dan over een groep overlevenden die zich verschanst hebben in de ruines van een belangrijk gebouw (ik weet nog niet welk gebouw, maar denk eens aan de ironie die zou ontstaan als het een gebouw zou zijn dat in ónze tijd al een ruine was, zoals het Collosseum of de burcht van Mycene). De overlevenden zijn verwikkeld in een oorlog met een andere groep overlevenden, de zogenaamde Awarkanen. Deze staan symbool voor de verdorven Amerikaanse manier van leven. Zie je, mijn epos heeft ook een subtiel satirisch randje; zo zie ik het het liefst.
De eerste hoofdstukken beschrijven een strijd tussen de helden en de Awarkanen die een zogenaamde tijdscapsule in de woestijn hebben gevonden. Deze is begraven vóór de Verandering, en bevat allerlei (inmiddels verloren gegane) kennis, waaronder die voor het bouwen van een tijdmachine. Onze helden bouwen de tijdmachine, en dan begint het echte avontuur, en enkelen van hen reizen terug naar onze tijd, naar 29 juli, waarna ze drie dagen de tijd hebben om '32 juli' te voorkomen. Die drie dagen wil ik in 'real-time' schrijven, maar ik weet nog niet precies hoe. Suggesties zijn, als altijd, welkom.
Krijn uit.