Blijven proberen!

Ik ben helaas ook bij de prijsuitreiking van de vorige avond niet in de prijzen gevallen. Een of ander stom tienermeisje won met een saai, slaapverwekkend verhaal over dromen. Ik word daar zo kwaad van. Mijn verhaal was ijzersterk, en ik word verdorie niet eens genoemd in het juryrapport. Het spijt me als ik als een slechte verliezer over kom, maar ik heb op het moment gewoon behoorlijk de pest in. Het lijkt alsof niets me lukt.

Vandaag heb ik ook al enkele afwijzingsbrieven ontvangen van literaire tijdschriften waar ik verhalen heen heb gestuurd. Ze willen mijn korte verhalen niet plaatsen omdat ze ‘ongeschikt voor publicatie’ zouden zijn of omdat ze ‘niet binnen de stijl van ons blad passen’. Hier kan ik ook zo kwaad om worden. In één afwijzingsbrief stond wel dat ik het moest ‘blijven proberen’, en dat geeft natuurlijk wel hoop, maar ik meen dat het een standaardformulering was.

Het is vervelend dat het nu even zo tegenzit, niet alleen met het schrijven maar ook met…
andere dingen. Mijn vriendin neemt niet meer op als ik haar bel. Ik hou het er maar op dat haar mobiele telefoon in de oplader zit of zoiets. Mijn ouders wíl ik niet eens meer spreken. Ik ga dit weekend dan ook niet naar huis. Nee, ik blijf lekker op mijn kamer in Tilburg.
Wacht maar af tot 32 juli uit komt; ik zal ze allemaal versteld doen staan, állemaal.

En misschien win ik nog wel een schrijfwedstrijd ook. Ik heb nog een heel stel inzendingen lopen, maar ik weet niet of ik naar elke uitreiking ga, zeker niet nu mijn OV-kaart niet geldig is. Het is toch telkens een lap geld die je kwijt bent, terwijl je er niets voor terug krijgt.

Ik heb mijn bedankspeech opnieuw moeten aanpassen. Mocht ik de volgende schrijfwedstrijd wel winnen, dan luidt mijn speech:

Beste aanwezigen, juryleden, medekandidaten van De Zilveren Pen

Het is met een gevoel van opluchting dat ik op dit podium verschijn. Opluchting, omdat ik de afgelopen weken sterk aan mezelf heb getwijfeld. Het zat me als schrijver tegen, een gevoel dat u allen misschien bekend is. Ik had het idee dat ik nooit iets zou bereiken met mijn schrijfsels, dat ik nog minder dan een voetnoot in de literaire geschiedenis zou zijn.
Gelukkig is deze wanhoop vanavond weggenomen.
Ik ben de afgelopen weken zeer druk bezig geweest met schrijven, heb van alles rondgestuurd, naar diverse literaire tijdschriften, schrijfwedstrijden. Een aantal bladen liet me weten dat ze mijn verhalen liever niet meer wilden ontvangen, en bij de sommige wedstrijden haalde ik de shortlist niet eens, maar ik heb toch doorgezet, en zoals nu toch maar blijkt: de aanhouder wint.

Ik dank u hartelijk.

Nu ik dit schrijf word ik toch weer iets vrolijker. Ik weet dat er mensen zijn die naar me luisteren, dat er collega-schrijvers zijn die ook aan de weg timmeren. Ik weet dat ik niet alleen ben, ook al komt er niemand meer bij me langs.
Ik weet dat het allemaal beter gaat worden.

Krijn uit.