Krijns Blog: Het boeiendste Blog op het Internet!

Krijn hier.

Buiten regent het. Ik ben hier blij mee, omdat het me een excuus geeft om binnen te blijven zonder dat allerlei mensen aan mijn kop gaan zitten zeuren dat het ongezond is om altijd binnen te zitten. Stelletje eikels.
Bovendien kom ik in de avonden echt wel buiten de deur. Soms maak ik een wandeling door de wijk of naar de brievenbus. Overdag vind ik het daarvoor te druk op straat. Je komt te veel domme, lompe mensen tegen, vind ik. En de kans bestaat dat ik die trut van een ex-vriendin tegen het lijf loop, die hier veel te dicht in de buurt woont. Misschien moet ik verhuizen…
Daarnaast moet ik voor mijn werk ook wel eens het huis uit. Af en toe willen ze me spreken in Den Bosch. Ik werk momenteel namelijk parttime voor een soort reclamebureau dat daar gevestigd is. Ik schrijf wervende teksten voor internetsites, om de aandacht van bezoekers te genereren en zo. Het fijne is dat ik voor het werk zelf niet de deur uit hoef; ik kan gewoon thuis achter de computer dat werk doen, en de teksten die ik gemaakt heb doorsturen. Ik ben er gelukkig niet veel tijd mee kwijt, want liever houd ik tijd over om te schrijven; verhalen, geen reclameteksten.
Ik heb dat baantje slechts aangenomen om uit de geldzorgen te zijn; bij mijn ouders kan ik niet aankloppen; ik wil die mensen even niet meer zijn. Ook op studiefinanciering hoef ik niet meer te rekenen; ik ga dit jaar maar even niet studeren, om me op mijn schrijverscarrière te richten. Gelukkig ben ik geen ‘duur’ mens; ik koop maar eens per jaar nieuwe kleren (mode is zó’n onzin), en ik eet niet bijzonder veel (als je er over nadenkt is het heel arrogant om veel te eten, want de kinderen in Afrika hebben helemaal niets).
Zojuist heb ik weer een stel wervende teksten opgesteld:
‘Solmez reizen: slechts één muisklik van de Spaanse zon vandaan!’
‘Taxibedrijf Bommels: we zijn al onderweg!’
‘De Feitenwijzer. Feit: deze site is úw bron van informatie!’
Ik hoop dat het bureau deze teksten goedkeurt. Niet dat ik er wakker van zal liggen. Reclameteksten schrijven is niet mijn ware roeping.

Ik heb vanmorgen weer een nieuw verhaal kunnen schrijven. Het heet ‘De Aanslag’. Pas toen ik het af had besefte ik dat er eigenlijk ook al een boek is dat ‘De Aanslag’ heet. Afijn, mijn verhaal speelt zich in ieder geval niet af in de Tweede Wereldoorlog, maar in het heden, en het gaat over een jongen die een aanslag wil plegen op de jury van een schrijfwedstrijd. Hij plant een zelfgemaakte bom onder de tafel van de jury bij de prijsuitreiking, maar een lastige situatie ontstaat wanneer de jongen, die zelf ook als kandidaat aan de wedstrijd meedoet, naar de jury wordt geroepen om zijn prijs op te halen: hij heeft de schrijfwedstrijd namelijk gewonnen! Ik verklap niet hoe het afloopt, maar de climax is erg explosief.

In afwachting van de reactie op mijn manuscript van ’32 juli: Delta Dilemma’ ben ik begonnen aan het tweede deel in mijn postapocalyptische thrillertrilogie: ’32 juli: Hawking’s paradox’. Hieronder een passage:

Er waren veel struikrovers in de Nieuwropese gebieden. Als je sterk was en goed bewapend was, werd struikrover zelfs aanbevolen als beroepsrichting. Zolang de struikrovers niemand doodden en vooral rijke Nieuwropeanen overvielen, had de koning hun bezigheden gedoogd. Maar het was te verwachten dat ook struikrovers wel eens uitgekeken zouden raken op hun werk. De hele dag in de struiken zitten wachten of er iemand langs zou komen ging na een tijdje natuurlijk vervelen, en je kreeg er spierpijn van. Enkele creatieve genieën hadden hier wat op gevonden. Recentelijk was er een nieuwe stroming in de struikroverij opgekomen; de inventisme. Aanhangers van het inventisme zagen het als een sport om mensen op de meest creatieve manieren te overvallen. Jammer genoeg verstonden veel struikrovers onder ‘creatief’, ‘gruwelijk’ en ‘wreed’.
De struikrover die Adrian tegenkwam was een inventist; dat zag de tovenaar meteen.
“Goedendag, argeloze voorbijganger.”, zei de struikrover, een reus van een man met armen als metalen kabels. Hij leunde onschuldig glimlachend tegen een stel dennenbomen.
“Dag, struikrover”, zei Adrian voorzichtig, “Ik ben op zoek naar iemand. En je kunt maar beter meewerken, voor je eigen bestwil.”
Deze opmerking was voor de struikrover aanleiding tot grote hilariteit. Hij lachte overdreven hard en gemaakt.
“Niet zo snel, kleintje. Ik ben nog een hoop van plan met je. Geef me eerst je portefeuille maar.” Hij hield zijn hand uit.
“Ik ben een tovenaar. Als je begrijpt wat ik bedoel.”, zei Adrian kalm.
“Ik begrijp niet wat je bedoelt. Leg het eens uit.”, zei de struikrover.
“Je wilt geen ruzie met mij. Tovenaars zijn tot een hoop in staat.”
De struikrover lachte opnieuw, maar niet zo vriendelijk dit keer. “Ik maak zelf wel uit met wie ik ruzie wil. Kleintje.”
“Ik ken maar één woord voor jouw gedrag, struikrover: hybris. En overmoed.”, zei Adrian een beetje kwaad, “Nu, heb je toevallig een paar mensen zien langskomen…”
“Zeer zeker heb ik een paar mensen zien langskomen.”, grijnsde de struikrover, “Een paar boeren uit een nabijgelegen dorpje. Wil je weten wat ik met ze gedaan heb?”
“Nou?”
De struikrover richtte zijn massieve gestalte op en pakte de bovenste einden van de dennen waartegen hij leunde vast. Hij boog de twee toppen naar voren.
“Ik heb ze vastgebonden aan de toppen van deze bomen. Met hun benen aan de ene top, met hun armen aan de andere. Toen heb ik losgelaten.”
Adrian was geschokt, maar ook geïntrigeerd. “Wat gebeurde er toen?”
“Nou, ik zeg maar een ding. Het was om je te beschéuren. Als je begrijpt wat ik bedoel. Hahahaha.”

Ik heb nog steeds geen suggesties van lezers gehad over wat die paradox nou zou kunnen zijn. Te weinig mensen reageren op mijn blog. Heb ik nog wel lezers? Of ben ik helemaal alleen? Ha ha ha ha ha ha…

Krijn uit.