De tweede poging

Aanstaande vrijdag zal ik weer een prijsuitreiking bijwonen. Ik hoop dat ik deze keer wel iets win. Ik heb er erg veel zin in; het is toch weer een soort van uitje, toch weer een gelegenheid om mijn huis uit te komen. De afgelopen dagen ben ik veel binnenshuis gebleven, achter mijn computer, om aan mijn korte en lange verhalen te werken. Ik ben nooit zo'n groot fan van de zon geweest, dus het deert me niet. Mijn vriendin zegt dat ik een keer mee moet naar het strand, maar dat lijkt me de hel. Mijn ouders blijven steeds maar bellen of ik wel voldoende buiten kom en wel gezond eet, maar ik bel ze niet terug. Ik vraag me af waar ze zich mee bemoeien.

Dit is een belangrijke periode in mijn leven. Ik zal me deze vakantie moeten bewijzen als schrijver. Als dit niet lukt moet ik volgend jaar weer een studie gaan volgen, en dat lijkt me nu even niets. Ik heb drie jaar lang Journalistiek gestudeerd, en dat is niet leuk geeindigd, niet leuk voor mij en niet leuk voor alle andere betrokkenen. Nee, ik blijf voorlopig liever op mezelf. En daar kan ik niet teveel bemoeienis bij gebruiken.

Het verhaal dat ik naar de schrijfwedstrijd van aanstaande vrijdag heb verstuurd, Een jongen met pit, is een psychologische thriller over een jongen die per ongeluk een pit van een sinaasappel inslikt, waarna er een sinaasappelboom in zijn buik gaat groeien. Het is vrij luguber allemaal.
Hieronder een passage:

“Dit is niet de eerste keer dat ik zoiets meemaak, dokter”, verduidelijkte mijn moeder, “Het is zijn grootvader, die was ook al zo’n warhoofd, ook eens overgekomen, maar bij hem waren ze er veel sneller achter, en toen hebben ze het nog kunnen wegsnijden.” Ze zuchtte diep, en wierp toen een vernietigende blik op mij. “Ik begrijp ook niet hoe je wekenlang met zo’n, zo’n díng in je buik kunt rondlopen. Zoiets mérk je toch?”
De dokter gebaarde dat ze rustig moest blijven, en sprak toen weer verder. “We gaan er alles aan doen om te voorkomen dat die boom verder groeit. Daarom zijn we overeen gekomen dat je maar naar een koude plaats op vakantie moet, een héél koud land bijvoorbeeld, zodat die boom daar rustig kan sterven, dan kunnen we je daarna opereren om de resten te verwijderen en te snoeien, mocht dat nodig zijn. Begrijp je?”
Ik knikte, hoewel ik het allemaal erg ingewikkeld vond klinken.
“We kunnen wel op de Nederlandse winter wachten, maar die wordt zelden heel koud, en we moeten nu echt harde middelen gebruiken.”
Ik zei hem dat dat goed was, en vroeg waar ik dan heen moest. Hij zei dat mijn moeder daarover zou beslissen. En toen was het weer tijd om te gaan.
“Maak je geen zorgen”, zei de dokter bij mijn vertrek, “Jij bent niet de eerste die zoiets overkomt.”
Hij liet me een foto zien van een jongen die een deel van een appelboom uit zijn mond had groeien. Als dit bedoeld was om mij gerust te stellen, dan werkte het niet echt. De mond van die jongen was helemaal opengesperd, en hij stond maar moeilijk op zijn benen.
“Het gaat nu betrekkelijk goed met die jongen”, zei de dokter, “Om de zoveel weken wordt die boom weer wat gesnoeid, en hij kan nog gewoon naar school. En die appels kun je gewoon eten, grappig hè?”

Spannend, niet? Ik hoop dat de jury daar ook zo over denkt.
Op het moment werk ik ook veel aan mijn thriller, 32 juli. Ik heb de proloog al bijna af. Misschien plaats ik een dezer dagen een voorproefje op dit blog.
Hier zal ik het bij houden. Wish me luck!
Krijn uit.