De Boekenmarkt

Krijn hier.

Ik ben gisteren naar de Tilburgse boekenmarkt geweest. Natuurlijk; er waren een hoop mensen en menigten op deze markt te vinden, zaken die ik gewoonlijk liever vermijd, maar ik vond nu eenmaal dat ik, als schrijver, bij dit gebeuren hoorde te zijn.
Niet dat ik veel heb gekocht: ik lees niet graag het werk van anderen; dat zou mijn eigen originaliteit maar bederven. Ik heb wel wat langs de kraampjes geslenterd. Hier en daar kwam ik bekende gezichten tegen, maar deze hoorden niet toe aan mensen die míj wilden kennen.
Mijn God, wat is er toch van mij geworden?

Ben ik nu werkelijk zo’n randfiguur geworden die in zijn eentje over boekenmarkten dwaalt, op zoek naar iets om zijn dagen mee te vullen? Waar is het mis gegaan? Op de basisschool was ik nog zo’n veelbelovende leerling. Ik schreef altijd al verhaaltjes over zombies en monsters en dergelijke.
Misschien is dat het… Misschien moet ik terug naar mijn ‘roots’ en weer over zombies en monsters gaan schrijven. Ik heb een tijdje geleden gespeeld met een idee voor een zombieverhaal en heb zelfs enkele bladzijden geschreven, maar het werd niks. Ik vraag me af waarom. Het concept was op zich ijzersterk. In mijn verhaal waren het niet de zombies die de beschaving ten gronde richtten, maar de mensen zelf, die in hun angst voor de zombies zover doorschoten dat men begon te plunderen of verhongeren, doden of sterven.
Ik heb er nog enkele stukken van gevonden.

Toen ik klein was dacht ik dat het ergste dat er ooit kon gebeuren een bombardement was; een massaal bombardement zoals in de Tweede Wereldoorlog, waarbij bommen op huizen werden gegooid en mensen omkwamen. Ik had daar als kind een documentaire over gezien op televisie, en die beelden zijn me zo bijgebleven dat ik altijd bang bleef voor bombardementen, maar ook voor bijvoorbeeld onweer.
Nu weet ik beter.
Het ergste dat er ooit kan gebeuren is zombies.
Zombies.

Als tot die tijd iemand me had gewezen op de, op dat moment volstrekt hypothetische, situatie van een zombie-uitbraak, had ik mijn schouders opgehaald en gemompeld: ‘Dat zie ik wel als het zover is.’
Achteraf, toen de zombies er waren, wenste ik dat ik wat minder onverschillig was geweest en me wat beter had voorbereid. Gedane zaken nemen echter geen keer.
De zombies kwamen, doch niemand had dit kunnen voorzien. De zombies kwamen op een maandagochtend, wat extra vervelend was, omdat de meeste mensen toch al zo’n hekel hebben aan maandagochtenden.
Waar ze vandaan kwamen was in het begin nogal onduidelijk; niet uit het kerkhof zoals je misschien zou verwachten. Nee, ik denk dat het gewoon een ziekte was die de zombiekoorts begon, al zullen we het waarschijnlijk nooit zeker weten.
Het schijnt dat de eerste zombies in Frankrijk opdoken, of in Spanje. Een van die landen waar je nog dorpjes en gemeenschappen in het midden van de wildernis hebt.
Uiteindelijk deed het er niet zoveel meer toe. Uiteindelijk zaten ze overal.
Het duurde ongeveer een week totdat de autoriteiten er achter kwamen dat er toch wel iets ernstigs aan de hand was en een noodalarm werd afgekondigd. Dat gebeurde opnieuw op een maandagochtend, dus opnieuw mensen kwaad.

Op een gegeven moment ben ik door een computerstoring een groot deel van dit verhaal verloren. Toen ik de computer weer terug had voelde ik er weinig voor om er verder aan te werken. Ik heb een hekel aan herschrijven. Schrappen is voor amateurs die het de eerste keer verprutsen.

Zo’n bezoekje aan de boekenmarkt heeft me wel íets opgeleverd, ‘The Mammoth Book of Murder’ namelijk. Dit is een soort encyclopedie van seriemoordenaars door de eeuwen heen. Het is erg boeiend om te lezen, wat er nodig is om mensen tot moorden te drijven. Ik denk zelf ook over moorden, maar dan niet op willekeurige slachtoffers maar op al diegenen die mij in mijn leven hebben tegengewerkt. Die pestkoppen op de middelbare school, die klootzakken van de studie journalistiek, de juryleden van alle wedstrijden waar ik al aan heb meegedaan.
Zij zouden de eersten zijn om te sterven.

Krijn uit.